ADHD. Chaos. Rozproszenie. Burdel poznawczy. Obudziłam się z ADHD. Za mało dopaminy. Niby nic dziwnego, bo przecież budzę się tak od zawsze i od trzydziestu lat wiem, jak to się nazywa, ale dziś jakoś wstałam w złym stanie. Czy oto nadszedł ten dzień, w którym powinnam zacząć przyjmować te cholerne stymulanty, na które od roku […]
ADHD. Chaos. Rozproszenie. Burdel poznawczy. Read More »
Patrzę w lustro i widzę, jak ostre światło żarówki odbija się srebrzyście od kolejnego siwego włosa, i pewnie nawet uznałabym, że jest ładny, ale przez tę całą alegorię starości mu nadaną, zwyczajnie nie umiem. No nie. Łapię więc za pęsetę i wyrwam nieproszonego gościa. Wiem jednak, że to rozwiązanie tymczasowe i niebawem znów się tu
Balans – nie balans. Długo myślałam, że balans to takie stanie w bezruchu; w odporności na bodźce i z miną kamienną. W stoickim wydaniu, bez nuty emocji. O balansie się zawsze dobrze mówiło, więc chciałam w nim być, ale z moim szarpiącym na strony charakterem – raczej średnio mi się to udawało. Wymarzony, niedościgniony stan,
Balans – nie balans Read More »
Siedzę i ryczę. Właśnie skończyłam czytać „Zapałkę na zakręcie” mojej Babci – Krystyny Siesickiej – i pozbierać się nie mogę. Nie tylko dlatego, że to zwyczajnie jest nadzwyczajnie dobre, wybitne wręcz, ale też dlatego, że minęło dziewięć lat, odkąd odeszła i dopiero teraz zebrałam się na odwagę by… by usłyszeć Ją jeszcze raz. Wstyd mi
Opowiem o śnie, który wyśniła dla mnie moja Mama – śnie, który przeżyłam. Zaczęło się od pandemii i tu nie będę się nad tematem rozwodzić, bo czym i jaka pandemia była, wszyscy pamiętamy. A nie, wróć! To nie od pandemii się zaczęło – zaczęło się od tego, że moja Mama zachorowała na raka. Mieszkałam wtedy
Piekło w raju, czyli mój rok na Barbadosie Read More »
Nie pamiętam, jak samolot lądował, ani jak wyszłam na lotnisko – może dlatego, że sama podróż była długa i niewygodna. Pamiętam natomiast, całkiem wyraźnie, jak zaraz później wybraliśmy się na spacer deptakiem wzdłuż Copacabany, a kolorowe światła, muzyka i radość niosły się po wodzie. Miasto wrzało, a przecież karnawał się nawet jeszcze nie zaczął. Byłam
Gorąca herbata z cytryną parzyła wargi. Siedziałam okryta miękkim, świeżo wypranym kocem, a w kominku wesoło strzelały iskry. Nie mam pojęcia dlaczego, ale często w takich momentach przypomina mi się historia pana Grzegorza Włodeckiego – bezdomnego, który przez odmrożenia czwartego stopnia stracił obie stopy. Jest mi dobrze, mam wszystko. Moje stopy przyjemnie grzeją się pod
Wyobraźnia ludzka parzy wargi Read More »
Wybierając sobie fajny cel, zwykle widzimy tylko ten cel sam w sobie – jego blask mieni nam się w oczach i skutecznie zaślepia wszystkie cienie – cienie przez które przyjdzie nam się przeprawić, jeśli zdecydujemy się na ten cel obrać kurs. Rodzi się w nas motywacja – to coś ze środka, co każe nam gnać –
Czasem musi być i tak Read More »
