Felieton

Nowy rok zaczął się oczekiwaniem narodzin naszej córeczki, której wcale się do przyjścia na świat nie spieszyło. Wiedziała, co robi, bo za oknem świszczał lodowaty wiatr, niebo usłane było szaroburymi chmurami, a zewsząd nadlatywały stada wron, które tylko dopełniały ten ponury obraz.Nie chciała, ale był już czas. Po dwóch indukcjach i godzinach zmagań, wykonałyśmy nasze […]

Chciałbym zacząć od tego, że wszyscy mamy ograniczone zasoby. Głównie mam na myśli te energetyczne i czasowe. Codziennie ich ubywa i w którymś momencie przychodzi pora, żeby usiąść z tym, co zostało i mądrze to rozdystrybuować. Nie mam sympatii do wszelakich skrajności, ale przyznać się muszę, że od jakiegoś czasu – i to wręcz obsesyjnie

Znów oddycham sztucznym powietrzem, myślałam za każdym razem, gdy spod palmy trafiałam z powrotem do Tetrisa z betonu, gdzie bloki tak były ciasno poustawiane, że ledwo człowiek znajdował jakiś tlen. Tlen sztuczny. I obrastałam w chińskie śmieci, choć przecież tyle razy sobie już obiecywałam, ze więcej nie obrosnę. I moja złota skóra, przykryta warstwą poliestru,

ADHD. Chaos. Rozproszenie. Burdel poznawczy. Obudziłam się z ADHD. Za mało dopaminy. Niby nic dziwnego, bo przecież budzę się tak od zawsze i od trzydziestu lat wiem, jak to się nazywa, ale dziś jakoś wstałam w złym stanie. Czy oto nadszedł ten dzień, w którym powinnam zacząć przyjmować te cholerne stymulanty, na które od roku

Patrzę w lustro i widzę, jak ostre światło żarówki odbija się srebrzyście od kolejnego siwego włosa, i pewnie nawet uznałabym, że jest ładny, ale przez tę całą alegorię starości mu nadaną, zwyczajnie nie umiem. No nie.  Łapię więc za pęsetę i wyrwam nieproszonego gościa. Wiem jednak, że to rozwiązanie tymczasowe i niebawem znów się tu

Balans – nie balans. Długo myślałam, że balans to takie stanie w bezruchu; w odporności na bodźce i z miną kamienną. W stoickim wydaniu, bez nuty emocji. O balansie się zawsze dobrze mówiło, więc chciałam w nim być, ale z moim szarpiącym na strony charakterem – raczej średnio mi się to udawało. Wymarzony, niedościgniony stan,

Siedzę i ryczę.  Właśnie skończyłam czytać „Zapałkę na zakręcie” mojej Babci – Krystyny Siesickiej – i pozbierać się nie mogę. Nie tylko dlatego, że to zwyczajnie jest nadzwyczajnie dobre, wybitne wręcz, ale też dlatego, że minęło dziewięć lat, odkąd odeszła i dopiero teraz zebrałam się na odwagę by… by usłyszeć Ją jeszcze raz. Wstyd mi

Opowiem o śnie, który wyśniła dla mnie moja Mama – śnie, który przeżyłam. Zaczęło się od pandemii i tu nie będę się nad tematem rozwodzić, bo czym i jaka pandemia była, wszyscy pamiętamy.  A nie, wróć! To nie od pandemii się zaczęło – zaczęło się od tego, że moja Mama zachorowała na raka.  Mieszkałam wtedy

Nie pamiętam, jak samolot lądował, ani jak wyszłam na lotnisko – może dlatego, że sama podróż była długa i niewygodna. Pamiętam natomiast, całkiem wyraźnie, jak zaraz później wybraliśmy się na spacer deptakiem wzdłuż Copacabany, a kolorowe światła, muzyka i radość niosły się po wodzie. Miasto wrzało, a przecież karnawał się nawet jeszcze nie zaczął. Byłam